سهراب...
اگر می گفتی تا شقایق هست،حسرتی باید خورد
جمله زیبا تر میشد
تو ببخشم سهراب که در شعرت ،نکته ای آوردم
انتقادی کردم
بخدا دلگیرم
از تمام دنیا
از خیال و رویا
بخدا دلگیرم
بخدا من سیرم
نوجوانی پیرم
زندگی رویا نیست
زندگی پردرد است
زندگی نامرد است
زندگی نامرد است!!
پشیمانی بد بوده
در هر کجای نا کجا آبادی و در هر شرایط خوب یا تاسف بار
پشیمانی بد بوده از کودکی
تا به امروز که همه میگویند
خانم شده ای!
چه آن زمان که پشیمان میشدیم که چرا از وقت شیطنت هایمان زدیم و در آغوش مادر کز کردیم که ای کاش امشب خانه ی مادربزرگ را ترک نمیکردیم...
آن زمان هایی که مشق های دبستان را با عجله میتوشتیم تا برنامه موردعلاقه یمان را ببینیم و بعد مادر همه را پاک میکرد تا دوباره از اول بنویسیم و پشیمانی بعدش...
آن زمان هایی که به جای هنر و موسیقی و نقاشی و علاقه های رویاییمان آرزو های نرسیده ی خانواده هایمان را به حقیقت رساندیم و شاگرد اول شدیم و شدیم و شدیم...
و همیشه چشم به هنرستان ماندیم و ماندیم و باز هم پشیمان
وپشیمان
و پشیمان
چه آن پشیمانی های خسته ی کودکی و نوجوانیمان
چه امروز که انتظار با دلمان گره ی کور خورده...
که پشیمانیم از دوست داشتن زیادیمان
توجه های بی اندازه یمان
گذشتن های بی جایمان
آنقدر بخشیدیم و تنها
دل دلتنگمان را در آغوش کشیدیم
و او آرام خوابید
آنقدر گذشتیم
و بیکسیمان را در کوله پشتی های رنگی رنگیمان جا کردیم
و او دور شد و شد
و ما باز هم پشیمااان
و پشیمان
چه بگویم؟
پشیمانی همیشه بد بوده
حتی سخت تر از اشک هایی که صورتمان را سوزاند و گردن هایمان را گرم تر از چشمهایش کرد...
پشیمانی همیشه بد بوده
از کودکی تا به امروز که همه میگویند
خانم شده ای...
(فرنوش رضایی)
شیر و شکر نه شام هم نه
قهوه لطفا...
قلیان پشت بام هم نه
قهوه لطفا...
بدجور تلخم این غزل طاقت ندارد
این واژه های خام هم نه
قهوه لطفا...
بی شیرآقا بی شکر، بی قند، بی عشق
نه، مثل من ناکام هم نه
قهوه لطفا...
خانم شما خوبید؟ آرامید؟
-من؟ ها؟
تلخم قفط، آرام هم نه
قهوه لطفا...
آقا کمی موزیک هم با خود بیارید
آرام نه، سرسام هم نه
قهوه لطفا...
خانم شما گیجید؟!
-نه من خوب خوبم
درگیر با اوهام هم نه
قهوه لطفا...
دلگیرم و دلتنگ اما گله اصلا...
از عشق نافرجام هم نه
قهوه لطفا...
آقا فقط قرص مرا از توی کی...نه!
آمپرازولام هم نه
قهوه لطفا...
(ساحل صالحی)
