خار خندید و به گل گفت سلام
و جوابی نشنید
خار رنجید ولی هیچ نگفت
ساعتی چند گذشت
گل چه زیبا شده بود
دست بی رحمی نزدیک امد
گل سراسیمه ز وحشت
افسرد
لیک ان خار در ان دست خزید
و گل از مرگ رهید
صبح فردا که رسید
خار با شبنمی از خواب پرید
گل صمیمانه به او گفت سلام
گل اگر خار نداشت
دل اگر بی غم بود
اگر از بهر کبوتر قفسی تنگ نبود
زندگی عشق اسارت قهر و اشتی
همه بی معنا بود
مرگ همه چیز را خواب میبینم
این واقعیتیست
که تنها زنگها یاد آور صداهایند.
کبودی دستانم نمیروند
مرگ های مکرر فریادم میزنند
مرگ احتیاج به مردن
دردی کامل.
آه که اگر نبودی
اگر کم تر تب میکردم،
لبانم چقدر راحت تر تکان میخوردند
وحشتم آرام تر میتپید
و اینگونه مرگ در عشقم تازیانه نمیزد...
(من و فروردین-زهرا درویشیان)
you say love rain,but you use an umbrella to walk under it.
you sey love sun,but youseek shelter when it is shining.
you sey love wind,but when it comes you close your windows.
so that"s why scared when you sey you love my.
***
میگویی باران را دوست دارم
اما وقتی باران میبارد چتر به دست میگیری!
میگویی آفتاب را دوست دارم
اما زیر نور خورشید به دنبال سایه میگردی!
میگویی باد را دوست دارم
اما وقتی باد میوزد پنجره ها را میبندی!
حالا دریاب وحشت مرا
وقتی میگویی دوستت دارم....
"باب مارلی"
